La chica con el pelo rojo

Jaja.. meisjes met rode haren hebben ze niet uitgevonden in Argentinië. Dat werd meteen op de eerste dag duidelijk toen we als blond en roodharige Buenos Aires wilde verkennen. Met een grove schatting van 50-100 fluitende, zoen geluiden en opmerkingen van vooral kleine oude mannetjes werden we welkom geheten in Argentinië; het land van Evita, de tango, de zwarte markt voor pesos, late eettijden, veel vlees, mate (een soort kruidenthee dat in eerste instantie naar tabak smaakt) en dulce de leche (caramel stroop wat ze werkelijk overal opsmeren:).
Maar goed, fijn dat ze hier lekker eten hebben, het is toch echt mijn streven om dit keer niet een bericht te hoeven schrijven getiteld: dikke kop (voor degene die mijn verhalen uit Australië hebben gevolgd). Voorlopig is er nog een redding door de Rabobank. Deze bank met ideeën heeft echter nu het idee om (al 1,5 week) het niet mogelijk te maken om in Argentinië te pinnen..

Maar goed na twee dagen Buenos Aires (BA) gingen we door naar Mendoza. Deze stad is veel kleinschaliger, vriendelijker en mooier dan BA. Maar ook zijn de grote verschillen tussen rijk en arm erg aanwezig. Rijken en armen wonen hier in verschillende wijken, kinderen gaan naar verschillende scholen mensen gaan naar verschillende ziekenhuizen. Om deze verschillen ook te kunnen meenemen in het onderzoek zullen we onze data ook gaan verzamelen in twee verschillende ziekenhuizen. Ik was behoorlijk onder de indruk van de verschillen tussen deze ziekenhuizen. Waar we bij de ene werden ontvangen met waarschuwingen over hoe ‘westers’ we eruit zagen en maar beter geen tas oid mee konden nemen, waar tienermoeders met een leeftijd van 12 jaar geen uitzondering is en waar heel veel kinderen in slechte omstandigheden, veel te vroeg worden geboren en vervolgens kampen met een groot infectie gevaar vs. het andere ziekenhuis waar we met taart en frisdrank werden ontvangen omdat daar de week van het kind werd gevierd, waar het schoon is, complete protocollen aanwezig zijn, en voldoende en geschikt materiaal en medicijnen in goede staat. Heel benieuwd hoe deze ervaringen mogen worden uitgebreid!

Naast de stage zijn we ook wat van de omgeving van Mendoza gaan verkennen. Zo zijn we naar Potrerillos geweest. Dit is een dorpje op 1,5 uur rijden met de bus. Je wordt dan gewoon langs de kant van de weg gedropt nadat je in je beste Spaans hebt gevraagd welke halte dit eigenlijk is;) Sta je dan langs de kant van de snelweg, kijk je om je heen en zie je alleen maar bergen een heel mooi meer en misschien 10 huizen: Potrerillos dus. Ontzettend gaaf om hier als een van de weinige rond te lopen! Het weekend daarna kwam een Mexicaan langs, een kamergenootje uit het hostel van BA. Met hem gingen we naar Puenta del Inka. Dit is een nog kleiner dorpje op de grens met Chili waar de Inka's op mysterieuze wijze een brug hebben weten te bouwen in een berg. Daarnaast is daar een national park met de Aconcagua, de hoogste berg van America. Maar over toeval gesproken, bij de bus hiernaar toe kwamen we nog twee andere kamergenootjes uit BA tegen. Dus met 5/6 compleet was dit een mooie maar ook wel erg gezellige dag! Heerlijk dat reizen, vol toevalligheden, en zonder plannen weer een ontzettend gave dag beleven. :)